Buon viaggio
On THE road again
23 mei 2016 Hoorn – Schiphol – Pisa – Lucca
De trein zuigt ons uit de bekende Hoornse omgeving. Net als andere levende wezens zijn we met belangrijke zaken bezig. De eigen ervaring brengt me bij mijzelf; ieder ervaart zijn eigen beleving. Het is een teken van leven op de overlevingsreis. Daar ben ik zonder het te weten mee bezig. Op weg naar een bestemming net als al die anderen.
In een ander land ademen – Amsterdam Amersfoort Düsseldorf Frankfurt Zürich Milaan Pisa in vogelvlucht – een veelbelovend zonnetje wacht ons, 16 graden
Toscane Aerporti Pisa.
Dus Lucca. De trein naar Lucca onder de Italianen. De Italiaanse taal zo frivool en klankvol.
24 april aprile zondag domenica – Lucca
Lucca, lichtend schijnsel, ligt grijs onder de wolken. Zelfs de machtige wallen die de stad ommuren hebben de regen niet buiten kunnen houden. De paraplu’s keren hun bolle kant naar de lucht, terwijl het regenwater gebruik maakt van de oneffenheden van het wegdek.
De hospita van het hotel zegt ons na het ontbijt: hup, Lucca in, het wordt mooi weer. Tegen alle verwachtingen prachtig weer. Wat een geluk. We lopen van 10.00 tot half drie door lovely Lucca. Eerst stil dan drukker maar helemaal Italiaans. De eerste voetstappen op de weg van de Franken – Via Francigena – gezet. De kletsnatte weg droogt snel op. De eerste stempel betekent een gratis bezoek aan de kathedraal. De bloemenmarkt op de piazza Amfitheater leert mij dat rozen geur niet te fotograferen is. Iets voor mijn geheugen, mijn herinnering.
Lucca entree
De heilige Zita maakt indruk: la gioia (vreugde) dell’ amore.
En de nieuwe regen- en onweersbuien!!! Wordt het nog droog? Kaarten op de post en avondeten. Wat een gespetter! Maar brood uit een open pizzaoven. En conto betekent rekening en niet een lekker strak kontje.
Vandaag rond 13 km gelopen. Een goede oefening.
25 aprile lunedi Lucca – Altopescio
Lucca – Altopescio
Coeli cielo blu hemels blauw. oggi e una bella giornata.
De muur van Lucca bedwongen en via een onderaardse gang verlaten.
Vandaag zeven km gelopen, nu met backpacks. 9 en 12 kg. Botanische tuin en bonte kraai.
Met de trein naar Altopascio. Liberation day. Rond tastend door Altopascio. Broodstad – site del pane.
De eerste pelgrims ontmoet. Er lopen best nog wat backpackers.
Het eten is tot nu toe een verrassing. Soep met fried vegetables. Het lijkt wel of Italianen niet bekend zijn met fooien. Ze reageren verrast, danken allen vriendelijk, zo anders dan in NL
Tot nu toe hebben we veel rustmomenten: lezen, tekenen, schrijven, internetten, plannen.
De eerste tekening in het hotel. Een detail.
26 april dinsdag martedi Altopascio – San Miniato Alto
Altopascio – San Miniato Alto
Bon di
Slapen aan een drukke weg. Raam dicht en weer open. De eerste wandeldag. Mooi weer voorspeld. Dus grijs en regen. Zeker mot gehad in de hemel. Gelukkig dat het niet tot ‘gezeik’ kwam. Gezellige wandeling van vier km langs het ‘raazende’ verkeer. Een Romeinse weg en een aardige barmadam. Ze stempelen er op los langs de route. Lief en aardig. De bewegwijzering is goed. Dan het bos. Anderhalve km door drijfnatte toestanden. Mijn open schoenen met vette gele klei en mijn sokken balanceren geweldig maar houden het niet droog. Na 12 km is het droog en eten we droog brood met kaas. Stoppen of niet? Het klooster lonkt. Maar Carla kiest voor moedig, een tikkeltje overmoedig.
Toscane ik ben er nog niet kapot van. Lopen over een grasdijkje. Na 16 km leuk plaatsje. Ik ben moe. Ik krijg een slaapadres. Dovemansoren. Het Ave Maria dat ik bij elk Mariabeeldje, in allerlei verschillende toonaarden zing, wordt niet beloond. Er wordt mij een slaapplek en een Maria ((zelfs tweemaal) afbeelding gegeven. Helaas niet gedaan. Het lopen wordt vervelend en lang. Met pittige rugzakken van negen tot zes. Dat is negen uur vermoedelijk 27 km gelopen. De laatste klim naar San Maniato Alto hakt er nog even in
Stom om zo te beginnen. Alle hotels vol. Gestrand. Tenslotte geef ik me over aan een luxe hotel. De bemodderde en vermoeide pelgrims worden met een taxi naar Agrituristica Marrucola gebracht. De warme hartelijkheid van de mensen onderweg en in dit onderkomen zijn verrassingen. Dat voelt goed aan. Het vegetarische diner is goddelijk en overvloedig. Ave Maria of te wel hartelijk dank.
Een pleister op de wonde
27 april woensdag mercelodi San Maniato Alto
A view. Een Toscaans uitzicht is een view. Een standpunt, een gedachte. Inzicht over iets is ook een view. Mijn view is altijd gekleurd.
Rustdag genomen – de gevoelige rug heeft die wens – dus een beetje slenteren (bewegen is oefenen) door Alto van 10.00 tot 15.00 uur. Dus toch nog wat kilometertjes en op en neer. En gereserveerd in drie plaatsen. De komende plek in een klooster is veel belovend.
Flesje voor fijnproever Carla. Daarachter fles voor Paul
28 april donderdag giovedi 24 km San Miniato Alto – Gambassi Therme
Ora(te) Pro Animus – OPA – bid voor onze zielen.
De gierzwaluwen en nachtegalen klinken opvallend.
Het doet me goed om even lekker te zeuren. Ik voel namelijk nog niet het lekkere, vrije en blije gevoel van de camino. Het landschap is indrukwekkend en mooi. Typisch Toscaans, wel grijs. Er blijft echter een matte stemming. Ik vind mooi, snel saai. Het heerlijke hotel wordt betrekkelijk, krijgt kritiek en kanttekeningen. De bloemen heb ik op de camino al gezien. De lente is te snel gegaan. Het ligt natuurlijk aan mij. Vandaag bijna helemaal binnendoor gelopen, dus bijna geen asfalt. De rugzak voelt zwaar. Van 9.15 tot16.30 gelopen. Veel op en neer. Wel goede wandelpaden. Een keer hebben we een wegverzakking moeten nemen. De laatste 4,4 km opwaarts. Daar zit je echt op te wachten na een dag lopen. Maar Italianen bouwen graag op heuvels. Voeten, tenen, heupen – alles moet wennen. Het wandelen gaat wel iets beter. We slapen in een klooster. We hebben contact met andere pelgrims gemaakt. Française Flore wil ook naar Assisi.
Ik voel me gehandicapt omdat mijn mobiel niet meer werkt – geen app, tijd, schrijven, internetten, lezen (Beatrice van Dante en Frederik van Eeden), etc. Loslaten dus. Mijn teken- en dus nu schrijfblok komt in beeld.
reisvoorbereiding
Vrijdag 29 mei vinerdi Gambassi Therme – San Gimignano
16/17 km een korte etappe naar San Gimignano. Prachtig weer, zeer mooie uitzichten. Verschil tussen Spanje en Toscane: rijkdom, adel, deftig, statige cipressen. Het Spaanse landschap is armer, kaler en ver. Beide vergezichten zijn spectaculair.
De zon scherpt de cipressen en wazig kijken de Apennijnen toe. Slingerend door het landschap. We komen een ouder nl. echtpaar regelmatig tegen (74). Veel lopers hebben de camino gelopen.
Nauwelijks over asfalt gelopen. Nog steeds veel op en neer. Inkarnaatklaver kleuren vallen vooral op. Het lichaam is nog steeds gevoelig. Mijn rug maakt soms een oude man van mij.
Ik voel me geleidelijk aan in het reisgevoel raken. Een heerlijk hotel en twee mooie kerken. San Gimignano by night is prachtig.
30 april sabato zaterdag San Gimignano – Montereggioni
Wandeling van 10.30 – 15.30 naar Montereggioni – een ommuurd stadje een stukje gesmokkeld daarom maar 16 in plaats van tegen de 30 km. Met vijf mensen op een kamer(Italianen). Samen uit eten – Italië – recepten gekregen. Niemand snurkte.
Verschillende talen blijft wonderlijk. Alle talen die we kennen worden gebruikt. We slapen naast de kerk en kijken uit op het autoloze plein.
Montereggioni borgo
Zondag 1 mei maggio naar Siena (dag van de arbeid) Montereggioni – Siena
De ochtendgeluiden van de spreeuwen en weer de gierzwaluwen zijn balsem voor de oren. De duiven op het dak een lust voor het oog – een nest in de goot, verliefd op de pannen, kopjes en pikjes geven. En dan die balans van die best wel plompe lijfjes op de draden. Meesters in evenwicht, klapwiekend en zonder hoogtevrees. Daar heeft THE Walker het van afgekeken. Dove = vredige duif; Pigeone = gewone duif.
Het wandelen duurde zoals gewoonlijk langer dan was aangegeven 21 km 9.15 – 16.15.
De ontmoeting ‘s morgens op het pleintje van Montereggioni met alle bekenden was aandoenlijk. Fransen Belgen Duitsers Italianen. Oude vrienden. Heerlijke wandeling eindelijk voel ik me optimaal en vanouds. Carla is mijn grote steun. Flore heeft met ons meegelopen. De oude chene = eik heeft ons energie gegeven. Mijn oriëntatiegevoel en geheugen laten me soms flink in de steek. Siena bevalt goed. We hebben nu zo’n 125 km gelopen.
’s Avonds eten we echt Italiaans …
Dat gerecht ga ik ook in nl. maken (Pici cado e pepe – pasta, ricciarelli (with almonds), pomforte (with almonds), papa col pomodoro (typisch Florence), bruschette)
Maandag 2 mei in Siena. 13 km zwerven in de stad.
Heerlijk ontbijt. Mobiel is gerepareerd. Nog blijer dan ik al was. De kathedraal en de Campo bezocht. Wat we de komende dagen gaan doen is duidelijk geworden. Vannacht en vanmorgen geplens. Nu lekker.
De tocht die we maken: van pelgrimstocht tot stedentrip.
Siena bij avondlicht
Siena is een heerlijke stad met een groot gebied met bijna geen verkeer.
Siena is beroemd en berucht om zijn spectaculaire paardenrennen rond de schelpvormige Campo. Uitbundige scholieren springen bij elkaar op de rug en beginnen onder daverend applaus, geschreeuw en aanmoedigingen te rennen. Wedkamp op de Campo. Gevaarlijk hard gaan ze. En net als in het echt, vallen er slachtoffers en zijn er glorieuze overwinnaars. Zelfs de parasols kregen de neiging om mee te doen bij een plotseling opkomende windvlaag. Even paniek.
Dinsdag 3 mei in Siena
Geduld beoefenen. We worden vaak geholpen en de mensen nemen de tijd voor je. VVV, een broodje kaas maken, reparatie, informatie. Anderen moeten daardoor wachten. Ik zie de strakke, gehaaste en opdringerige gezichten die onbegrip tonen. Ik zie mijzelf staan, voel compassie voor hen en zou willen dat het sneller ging voor hen. Ik voel iets van hun gehaastheid in mij ontstaan. We wachten allemaal. Toch maar genieten van de aandacht en de zorg voor mij. Ik ken de onrust van het wachten maar al te goed. Waarom wil je de eerste zijn, waarom wil je direct geholpen worden.
De met grote stenen geplaveide straten licht hellend zijn schoon geregend. Waar loopt al dat water heen en snel zijn de straten droog.
Dominicus en Franciscus kerk zijn beide enorme basilieken. Catharina is de heilige van Siena. Haar uitspraak ‘ ik wil het ‘ was buitengewoon intimiderend. Iedereen luisterde naar haar.
En wie komen we tegen tussen al die duizenden mensen: Flore. Mogelijk zien we haar weer in Assisi.
Mechanica, architectuur, kunst, schrijven en creativiteit, inspiratie en vrijheid. De iconenwereld komt weer langs na bezoek museum Pinacoteca.
Vegetarisch eten. gourmand = smulpaap. Zo word ik vandaag genoemd in het vegetarisch veganistisch restaurant. Ik word er blij van dat dit soort restaurants er zijn. Ik voel me er thuis. Het voedsel is als nourishment. Het is heerlijke voeding en geen heerlijke vulling.
iconen
Woensdag 4 mei Siena – Luciano d’Arbia
Van Siena naar Luciano d’Arbia 8.45 – 15.45 7 uur gelopen 22 km. In het boekje stond 17 km mooi open landschappelijk. Heerlijk weer. Fraai hotel kwaliteit en Carla, my guru and guide, steun en toeverlaat. In Siena hotel tussen drukke wegen. Zelfs dat went.
Dodenherdenking – this is THE day that i die – wees voorbereid. OPA.
Ik geniet ervan om een instrument te zijn in deze wereld. Waardoor ik een bijdrage lever aan deze wereld. Om zo naar mijzelf te kijken wordt mijn beeld ruimer en vollediger, minder oppervlakkig.
Vandaag de volgende etappe. Het overgeven aan het onbekende, het ontdekken, het vertrouwen hebben. Wat zal er komen? Gezonde spanning en verwachting, eenmaal op pad gaan we live, reality.
Eindelijk verlost …. In het graanveld. Grande messaggio.
Als ik toch eens echt kon luisteren …
Luciano d’Arbia
5 mei Maya 33, hemelvaart en bevrijdingsdag Luciano d’Arbia naar Buonconvento
Proost Maya
14 km 9.15 – 13.15 Een makkie. Weer een zonovergoten dag.
Geelgroene en bruine hagedissen zie ik heel veel over de weg schieten, tegen muren klauteren. De merel zingt zijn hemelse lied. De muggendans of te wel monden dicht vegetariër. Ach, een dood hert langs de weg. In de heup reeds aangevreten.
Impressie:
Op het pleintje van Buonconvento zie ik mensen gaan, hoor ik stemmen schallen, klankvol en gedempt en de klok slaat vijf. Een kind aan de hand, de ander dreinend en die krijgt haar zin. Dat krijg je als je moet piesen. De oude mannen staan krom gebogen voor de treden naar hun kroeg. Ze helpen elkaar. Het zonlicht schijnt van laag recht in de ogen gestopt door een beschermde hand. De klanken zijn van alle talen net als in Babylon of vlak voor Pinksteren. Een kind huilt. Alsof dat geen wereldtaal is? Een schaduw komt voorbij. Mijn hoofd verheft zich. Een ijsco blust de warmte, een telefoon verwarmt een oor. Het spreken door de microfoon wordt steeds duidelijker alsof boosheid meespeelt. Het is alsof. Het is de afstand die het oproept. Een klein kind beklimt de treden van de bar trots dat ze al zulke stappen kan zetten. Ze kijkt nog een keer terug en treedt dan uit haar territorium. Dan schiet de oma toe werpt een vlammend woord, als een lasso, naar het kind. Het zet geen stap verder. Het papiertje, waarschijnlijk een onbeduidend bonnetje neemt de benen als de wind haar onder haar armen neemt. Het pluisje en het opgedroogde blaadje weten geen weg te kiezen en draaien rondjes op het kleine circuit. Voetstappen weten er raad mee en laten ‘onzichtbare’ sporen achter op het asfalt. De stijve stramme vrouw komt uit haar comfortzone – haar bankje en e-reader laat zij achter en lest haar dorst. Het lijf was al weer geolied toen ze bij de treden van het barretje gekomen was. Een monnikenkapsel spreekt me aan en daar nog een en nog een. Dan schuift een non voorbij in religieus gewaad. Inmiddels is het half zes. De klok heeft het me net toegezongen. Twee perspectieven. De een spreekt met gebaren en gesticuleert. De ander de handen in de zakken en daarna over elkaar. De gebarende man verandert van plaats, raakt zijn lijf, vindt zijn sleutel en neemt plaats in zijn auto. Hij denkt met zijn handen. Hij houdt van zwart. De ander leunt en steunt op de deur van de auto, de rust zelve. Hij houdt van rood.
De schoorstenen op het dak lijken op vogelkooitjes maar bij nader inzien hebben de duiven pech. Hun til is afgesloten met kleine spijltjes, ‘ vieze ijzeren pinnetjes’. De pinnetjes komen vaker voor zodat mensen geen ‘schijt’ op hun hoofd krijgen.
Vrijdag 6 mei Buonconvento Siena Perugia
Buonconvento Siena trein half uur
Siena railway Siena bus half uur lopen
Siena Perugia twee uur
Zonovergoten.
Eerst naar het pleintje om te ontbijten. Ik ga nu zelf de drempel over met twee volle koppen koffie. De ogen die gister het tafereel beschreven zitten niet op het bankje. Een verandering van perpectief een naar buiten en een vanuit binnen.
De borgo burcht van Buonconvento heeft mooie doorgangetjes, poortjes en doorzichten. Het voordeel van in een dorp of stad verblijven is dat je er ’s avonds kunt rondzwerven. In dit seizoen ben je soms de enige in het verlichte schijnsel.
Tien elevators (steile roltrappen) brengen ons van het station van Siena naar de binnenstad – wat een vreugde.
Crostini e bruschette overheerlijk.
Wachten op een bus die te laat is vraagt meer van mij dan wachten in een bus die op weg is naar zijn doel. Maar waar ik blij van word, is dat hij er is: naar Perugia de stad van de elevators. Hadden we dat maar geweten.
Onze goedkoopste avondmaaltijd: 6 euro voor twee personen met uitzicht over de vallei naar Assisi en de Monte Subasio.
Zaterdag 7 mei Perugia
Sunshine.
Perugia: De stad van de jongeren. Indrukwekkende gebouwen, ruime avenues en pleinen, veel vergezichten en donkere nauwe overdekte donkere tussensteegjes. Waar gaan ze heen? ’s Avonds verlicht, zien ze er doorzichtiger uit.
En dan die kathedraal. Zo mooi. Eerst is het nog donker omdat ik vanuit het zonlicht kom. Maar direct word ik gegrepen door de sfeer en door een raamvenster. Het is als voedsel, manna. Mijn ogen wennen aan de verlichte ruimte. Iets in mij zegt, hier wil ik zijn. Het donker gewelfde plafond wordt door mijn grote pupillen opgenomen. De afbeelding van de zwangere Maria krijgt een Ave. Het schilderij waar Christus van het kruis gehaald wordt is dramatisch. Het raakt mij in mijn medelijden. Verdriet, lijden, zorg, deemoed.
Perugia
Hier zijn bedelaars, in andere steden niet gezien.
Overdonderd door andere kerken, ware musea, vooral de San Pietro. Ik beland in een barok kerkje waar ik tussen supernette welgestelde mensen beland, wachtend op het huwelijkspaar. Mijn versleten grijs valt wel op.
vegetarische broodjes werder in de winkel gemaakt
Zondag 8 mei Perugia – Assisi
De zegening van de aartsbisschop in de kathedraal voelt zo anders als de blessing van de lama’s. Ik voel de vreugde niet en herken het niet, terwijl het vast een bijzondere man moet zijn.
Vandaag in de voetsporen van Franciscus. En een beroemde vredesmars van Perugia naar Assisi.
Het lopen ging soms pittig zwaar. Van kwart voor tien tot 16.15 dus 6,5 uur met volgens Carla te weinig pauzes. Zeker 21 km. Carla vindt op verschillende plekken stekels van stekelvarkens. Ze komen hier voor.
Het ah, hè, oh, klinkt een aantal keer, daarna het aangename kreunen onder de douche en uitgestrekt genieten op het bed. Zeker ander half uur na puffen en genieten totdat we er zijn. Assisi, we hebben het gehaald. Het lijkt een beetje op de Potala in Lhasa, Tibet. Schitterend om het stadje steeds dichter bij te zien komen. Perugia ligt nu aan de andere kant.
De vallei schittert in de avond met de kathedraal in Maria delli Angeli als hoogtepunt.
Stempels bij de vleet, vaak leuke contacten daardoor
Onverwacht kregen we een oorkonde
Maandag 9 mei Assisi (www.calendimaggioassisi.com)
Heerlijk luieren.
Over de Via Francesco van Assisi naar Santa Maria Degli Angeli (los Angelos) gelopen over meer dan 100000 namen (stenen en aflaten). De koude rillingen liepen over mijn lijf toen ik de Porziuncola (het kerkje van Franciscus) voor het eerst zag in de grote kathedraal. Een bedevaartsoord. Een meditatieve plek vooral op het moment dat er weinig mensen zijn. De mensen zouden wel wat blijer mogen kijken. Devotie roept hier gesloten en ingekeerde gelaten op. Mooie momenten waren de stempel in de sacristie, de Rosetta (de rozentuin) en het witte levende duifje op het beeld van Franciscus en het kaarsje voor Frank.
Het levende duifje van Franciscus
Met de bus naar Assisi terug, lekker Italiaans jongerensfeertje en treinkaartjes Florence gekocht.
De drie knopen van het koord staan voor kuisheid, armoede en gehoorzaamheid. Een andere variant is armoede, broederschap en vrede, nog een andere leven aan god wijden, geen bezit hebben, voor armen zorgen. In Assisi in de Sante Chiara geweest. Nieuwe stempel in het paspoort. Het heeft iets speciaals. En ook als niet gelovige tussen de knielende, biddende en kruistekenmakende gelovigen. Clara en Franciscus hebben een mooie relatie met elkaar. Tenslotte naar San Damiano de eerste kerk van Francesco. De mis is 7.15 ’s morgens. De uitzichten tijdens de wandelingen zijn spectaculair en het is zonnig, een graad of 23. Ik denk dat Zuster Carla en Pater Paul met vanavond erbij ruim 10 km gelopen hebben.
Franciscus Clara
10 mei dinsdag Assisi
Het fazantengeluid is dikwijls te horen en vanmorgen ook weer. Assisi slaapt heerlijk. Vandaag gaan we de noordelijke route door Assisi doen.
Prachtige vergezichten. Assisi is fotogeniek. Ons lunchplekje was weer vrij. Een stempel en oorkonde gekregen bij de kerk van Franciscus. Goede wensen opgeschreven en opgedragen op een speciale plek. Carla heeft een nieuwe hobby: bidprentjes verzamelen.
Een duif heeft mij een schampschot gegeven. Dat betekent een boodschap van god; rijkdom en geluk. Dit is toch geen bijgeloof. De duivel kan zich niet in een duif veranderen. De duif is heilig. Denk aan Pinksteren. Een blessing.
De herberg waar we vier nachten slapen heet Tre Esse. Ik maak ervan de drie essen die in Assisi voorkomen. Het betekent deze 3. Toen ik aankwam zag ik een hop helder en duidelijk. Carla heeft hem de laatste dag gezien.
Teksten die ik lees en die mijn ‘kortzichtigheid’ treffen (Dante) – Frederik van Eeden:
Hoe kennen wij onze lieven? Wie heeft een ganschen mensch gezien? Huid en oogen zien wij, wij voelen handen en hooren stem. Maar de gansche mensch is onzen zinnen een verborgenheid. Niets weeten wij van hem dan door bemiddeling. Zie, ik word ouder, het weeke verhardt in mij, vast en rimpelig word ik, als een jonge boom die hout maakt. In mijnen groei volhard ik strammiger, ik kan niet leenig meer zwiepen met den wind. Maar mijn bloemen zijn fijn en zoet-rookig als van ouds en al mijn bladeren lispelen eeven teeder in laauwen wind. Zoodanig mijn stam gegroeid is kan ik niet meer veranderen, het gekromde kan ik niet meer recht maken in mij.
Luid verkonden wij onze meeningen en besluiten, zeggend: “Ik ben, ik wil, ik weet, ik doe.” Maar het gevaarte onzes weezens weet hiervan niet.
Flore ontmoet. Samen uit eten. Zij heeft de Assisi trail helemaal volbracht. Het is de eerste zomeravond. Buiten eten en zitten op het terras van ons country house en kijken over de vallei.
11 mei woensdag Assisi
In heilige boeken heeft Hij zijn wet doen staven, maar in elk hart schreef hij ze nog eens, méér kennelijk. Met letters van lichtspreidende pijn, vuurige woorden van felle heerlijkheid.
Een terrastekening gefabriceerd.
Een rustdag. IJsheiligen en het mot een beetje. Carla ruikt vandaag rozengeur.
Mani betekent hand. Maria in de hand. In verwachting, beschermend, liefdevol, groetend, contemplatief. Als een duif. Mooi spiritueel van steen of hout.
In de meditatieve Stefano heeft het Agnus Dei geklonken. Zwerven door stil Assisi.
Vanavond de laatste rendez-vous met Flore. Italiaanse kinderen tijdens het eten en een waarachtig afscheid van een angelo. We hebben ons thuisgevoeld bij elkaar en heel veel Frans gesproken. En La Reole kwam weer tot leven (camino Fr.).
Het lopen naar een doel, gaan, houd je bezig en actief. Ontspannen maakt passief, maar roept nieuwe activiteiten op zoals lezen, schrijven en tekenen.
Onze lunchplek in Issisi
Een stukje schrijven:
Een warme golfstroom, realiseer ik mij, tast mijn huid door mijn kleding heen. De kou ervoor is weggevlogen. Het licht rondom mijn vallei beweegt heel langzaam; de ondergaande zon achter het grijs en wit van wolken doet soms het licht opfleuren terwijl aan de einder een waas van damp de heuvels en het land onzichtbaar maakt. Dan zie ik de wolk over het land mijn richting op schrijden of bedenk ik het mij. De afstanden zijn immers bedrieglijk ver. Over het land zie ik dat zonlicht zich ver van mij door de transparante sluier zijn licht op het groene land uitspreidt. Ik twijfel of ik het zachte vocht voel op mijn huid. Het is er wel degelijk, hoewel het nog niet in het horizontale water spat. Mijn huid is te warm voor het vocht en blijft onzichtbaar. De zachte prikjes van de neerslag zijn als een tatoeage. En dan zijn er kleine druppels op de glazen van mijn bril en vermoed ik spetters in het water. Inmiddels heeft het grijs definitief en toch heel snel het initiatief in het westen genomen. Ik ga naar binnen.
Pontevecchio
12 mei donderdag Florence
Dag Assisi go to Firenze terug naar de Arno. Op naar een nieuwe droom.
Boeddha en Jezus en anderen hebben naar een weg gezocht om met het lijden van het leven om te kunnen gaan. De innerlijke ontwikkelingsweg communiceert met de uiterlijke wereld die deel uitmaakt van de innerlijke wereld. Vanmorgen concentreer ik mij een moment op de ervaring en waarneming van de zintuigen tegelijk. Ik beleef op dat moment een grenzeloze ruimte.
De naam Flore reist met ons mee in naam van Florence (Flore=bloei). De handelsstad is ook het begin Vance florijn geweest.
Het is afschuwelijk toeristisch. Weerzin kleurt de kunststad. Mijn Venetië ervaring komt langs. Ik wil het andere Florence zien. Ons hostel ligt 3 km van het centrum. Dat gaat lukken. In het oude klooster kan prima en goedkoop gegeten worden. Het centrum melkt de toerist leeg.
b
Venus Botticelli
13 mei vrijdag Florence
De zogenaamde ongeluksdag wordt blijmoedig gestart. Florence moet anders benaderd worden. Anders word je ongelukkig. De uiterlijke toeristische massa dwingt me om andere wegen te zoeken. Weg van het algemene kunstgoed. De kathedraal is een deceptie, zelfs geen plek om te zitten. Daarna komt onverwacht Dante met Beatrice (Bicce). De kerken zijn mijn redding. Rust, kunst en innerlijke wereld, even tijd om mij uit het samsara te begeven.
En daarna de jongen van de kiosk, een geweldige adviseur. Hij kent zijn stad.
Een kopje koffie speciaal geprepareerd met het kunstzinnig aanbrengen van de opgeklopte melk door typisch kenmerkende Italiaanse meisjes donker lang haar, staartje en of krullen, donkere ogen en vooral veel zwart gekleed. Een gebaarde ‘ober’ zwiert door de bar artigianale (ambachtelijke koffie). De espresso die volgt stijgt direct naar mijn hersenpan en maakt mij blij.
We gaan naar het Uffizi museum (rijloos – je betaalt ervoor maar dat doe ik graag als ik de lange rijen mensen zonder enige beweging hun vakantie zie doorbrengen.) Drie uur rondzwerven en regelmatig rusten. Een aangename bezigheid en we houden de twee buien buiten. Van kwart voor negen na heerlijk ontbijt bij hotel tot 17.00 in de stad geweest. De waardering voor Florence is iets gestegen. Het was net als met de weersverwachting het kreeg een twee en het werd een klein zeventje.
14 mei zaterdag Pisa
Er woonden ook muggen op onze hotelkamer. Het zijn levende wezens, die je alert houden en waar je vaak naar zwaait. Twee met een bekertje buiten gezet.
Het eind van de reis is definitief ingezet. Op weg naar Pisa.
Florence Pisa met de trein. Dan zien we plaatsjes (Maniato Alto, Fuccichio) liggen waar we gelopen hebben. We worden gelijk enthousiast.
Het is even zoeken in Pisa, maar de bus brengt ons precies op de plek waar we zijn moeten. Een geweldig hotelletje iets aan de buitenkant met uitzicht op de toren.
De kamer is een soort uitgebreide camper. Alles aanwezig. Daar wordt een mens blij van. Florence verdwijnt als een wolk uit het gezicht en gevoel.
Het zonnetje schijnt. En niet zo’n beetje ook. Kraakhelder. Vanuit onze tuin zien we de Dome kathedraal van Pisa. Het aangename reisgevoel is tijdens de treinreis teruggekomen. Wat is dat toch met Florence?
Vandaag hebben we het voorrecht om via een speciale ingang voor in de kathedraal te komen. Het is wel een speciaal gevoel als je alle toeristen achter je voelt achter een touw en dat je vrij mag rondlopen in het ‘sarcrale’ gebied. Een prachtige kerk. Gratis kaartjes halen naast de kath voor de hoofdingang.
Het oude Pisa met de Arno bevalt zeer goed en de toeristische trekpleister bij avondlicht zonder de horden scheefhangende toeristen ook.
Mijn zakken zijn niet gerold maar mijn broek zakt steeds verder af.
OPA
15 mei zondag Pinksteren Pisa
Het hotel heet le Ciel d’Orphee – de hemelse Orpheus. De lierspeler en zijn geliefde Eurydice.
De roeiwedstrijd over de Arno mannen 8 met stuurman Pisa tegen Pavia zou om zes uur beginnen. Mensen zitten en hangen op de wallen en bruggen. We eten een ijsje. Dan komt een groep studenten voorbi. De groep loopt in een kartonnen boot met peddels in de handen en opvallende kleding. Ik vermoed enthousiaste supporters. Later zie ik ze nog een keer. Na de explosie van kracht en souplesse wordt Pisa de winnaar. ’s Avonds zien we her en der van die studenten lopen. De kartonnen boot en peddels liggen op het plein. Hebben jullie wat geld voor ons? We sparen voor een roeiboot om mee te kunnen strijden tegen de mannen 8. Wat een goede manier om geld bij elkaar te krijgen. De donkere verkopers van zonnebrillen, paraplu’s en ‘schitterende’ horloges lopen constant in je weg en ondanks dat je een horloge of zonnebril hebt hoor je het ‘excuse me’ en ‘hello’ om je oren zoemen. Dan groeperen ze wat samen. Tijdens de 25 minuten dat ik ze geobserveerd heb heeft een iemand belangstelling getoond. Wat een leven.
Op het terras heb ik besloten dat de espresso in Florence veruit de beste was bij Artigianale. Goed gedaan Firenze.
En het zonnetje schijnt weer uitbundig. De weersverwachting denkt er anders over.
Flinke lange tijd in het Arberetum geweest met bloementuin. Ik heb verschillende bomen (200 jaar oud) omhelsd en mijn hand opgelegd. Het is wat om van deze levende wezens iets mee te voelen. Later op de avond wrijf ik met mijn vingers in en over de houten kralen waar meer dan een miljoen OM MANI PÉ ME HUM mantra’s over zijn gegaan. Over gevende en nemende energie gesproken.
botanica Pisa
We concentreren op het zien. De blik wordt starend. Dan het horen erbij. Het lijkt overal te doordringen. De ogen en oren lijken meer gericht op de buitenwereld. Met de warmte komt het gevoel erbij. Het gevoel van onmetelijkheid en expansie grijpt me beet. Het wordt stil om ons heen. De aandacht spreidt zich uit. De reuk en de smaak zijn voor ons moeilijker in het geheel te herkennen. Het inademen is gevoel en de geur ontstaat. Het proeven ontstaat in het speeksel en de tong beweegt. Ook hier is het gevoel cruciaal aanwezig. Maar we hebben de weg naar binnen gevonden. Je krijgt er bijna slaap van. In de droom spelen de zintuigen ook een rol. Het mentale zintuig. Er ontstaat een vredig gevoel, compassie, gelijkmoedigheid en evenwicht.
Pisa heeft ons een poets gebakken. Bij een aantrekkelijk uitziende hosteria (taveerne) bestellen we onze favoriete bruschette. Na 3 weken spreek ik het nog steeds verkeerd uit. We krijgen een prachtig plateau met vleesbeleg bruschette e pecorino.Ik schrik ‘shit heb je het ook met vlees.’ Gelukkig is er een bakje kaas bij, onze redding. Weer wat geleerd. Ik moet steeds grinniken als ik er aan denk. Een goede poets dus. Het vlees zit verstopt onder het servetje. Ik vertel het wel tegen de ober die vraagt of het gesmaakt had. Hij biedt zijn excuus aan. Dat is niet nodig het is onze ‘fout’.
vlees onder het servetje
Vanavond eten we thuis. Van negen tot vijf weggeweest.
Old man take a look at my life I’m a lot like you I need someone to love me the whole day through Ah, one look in my eyes and you can tell that’s true.
THE coin in het liedje van Neill Young roept een beeld op: Carla en ieder aan een zijde maar wel aaneen.
Maandag 16 mei 2e pinksterdag
Dag Pisa en donderwolk
W’re going home
Hoog in de hemel (11 km) meeting THE ‘holy spirit’.
Pisa Arno en Toren
Zonnige vlucht terug Pisa in beeld, via Genua, de volledig in de zon liggende Alpen met de Mont Blanc en Matterhorn, via meer van Genève, Bazel, bewolkt Duitsland, Brussel, Zeeuwse eilanden, Rotterdam, Amsterdam Rijnkanaal, Vinkeveense plassen en Amsterdams bos.
Mont Blanc en Matterhorn
Het fluitenkruid heet ons welkom. De lente is hier nog in volle gang.
Viaggio fine e un nuovo inizio
Tauteken
De betekenis van het Tau-teken
Voor de Franciscaanse Beweging is het Tau-teken een symbool geworden; een teken van zegen en vrede. Het herinnert ook aan het kruis, het teken van verlossing.
Veel mensen van de Franciscaanse Beweging overal ter wereld dragen de Tau als herkenningsteken. Daarmee willen ze uitdrukken, dat zij in Franciscus’ voetspoor willen gaan op zoek naar een wereld van “Vrede en alle goeds”.Franciscus bracht het Tau-teken aan op huizen, muren en bomen. In een nis in de kluizenarij van Fonte Colombo in het Rietidal is een rood Tau-teken dat Franciscus daar heeft aangebracht. Hij zegende met dit teken en zette het bij wijze van handtekening onder zijn brieven.
de betere kwaliteit foto’s van de reis komen later
Congenial 